*Λίγα λόγια με πολύ ουσία από μια γυναίκα που παλεύει ένα και πλέον χρόνο για να αναπνεύσει!
«Ενα φρικτό έγκλημα γίνεται η αιτία να φανερωθεί όλη η διεφθαρμένη πραγματικότητα. Η κοινωνία δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια.
Αλλά ούτε και η εξουσία.
Συνεχίζουν όμως οι κυβερνώντες να διατηρούν αυτή την εγκληματική παθογένεια λες και το θέμα δεν τους αφορά.
Και ψέματα, αδιανόητα ξεδιάντροπα ψέματα, γεμάτα ειρωνεία και αλαζονεία.
Η αλαζονεία της σιγουριάς πως είμαι ανώτερος όλων των άλλων και κανείς δεν μπορεί να με κουνήσει από την θέση που εκ γενετής με προόρισαν.
Δυνατή προπαγάνδα. Ολόκληρες ομάδες επικοινωνιολόγων έχουν συστρατευτεί, πληρωμένες πιθανότατα με δημόσιο χρήμα, προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο από αυτό που βιώνουμε.
Μα είναι δυνατόν; Μάθαμε να μην πιστεύουμε στα μάτια και τα αυτιά μας.;
Συνηθίσαμε στην κακοποίηση;
Πιστέψαμε πως δεν μας αξίζει τίποτα καλό και ότι έτσι θα είναι πάντα η ζωή μας;
Αυτό θεωρούν κανονικό, αυτό τους εξασφαλίζει, αυτό τους κινεί, η αβάσταχτη βεβαιότητα του ΕΓΩ.
Μας απαντούν με γελοίο κυνισμό και αυθάδεια, παρακάμπτοντας το συμβάν.
''Ετσι λειτουργούσαμε πάντα, γιατί τώρα να αλλάξουμε;
Τόσα χρόνια ήσασταν υπομονετικοί και άβουλοι, υποταγμένοι στην κακοποίησή σας, αποδεχόμενοι πειθήνια τα κρατικά εγκλήματα το ένα μετά το άλλο. Ηταν η κακιά η ώρα, ήταν οι κακές οι ώρες, σας επιτρέπαμε μερικές στιγμές διαμαρτυρίας που γρήγορα τις σβήναμε ίσα να να ξεθυμάνετε.''
Από εδώ και στο εξής θα πασχίζουν να σβήνουν τις διαμαρτυρίες μας όλο και πιο γρήγορα.
Με απαξίωση, με πρόστιμα, με καπνογόνα.
Με ότι περνά από το γεμάτο εξουσία χέρι τους.
ΟΧΙ, ΑΡΚΕΤΑ. ΚΑΙ ΤΟ ΟΧΙ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ.
Και για αυτό το έγκλημα, το έγκλημα των Τεμπών, όπως και για τα προηγούμενα εγκλήματα, καμωμένα από τις άλλες κυβερνήσεις, πιστεύουν πως θα μείνει χωρίς τιμωρία.
Γιατί αυτοί που το τέλεσαν βρίσκονται στην εξουσία.
Και έχουν την νομιμοποιημένη αλαζονεία να αποφασίζουν οι ίδιοι αν θα οδηγηθούν στην δικαιοσύνη ή όχι.
Ασύλληπτο, ακόμη και ως ιδέα.
Αδιανόητη ακόμη και η αναφορά και σε μια πρόταση. Ομως αυτό το βιώνουμε.
Δούλεψε καλά η μεθοδική χρόνια πλύση εγκεφάλου και χωρίς ουσιώδη αντίδραση φτάσαμε πλέον εδώ.
Θάβουμε τους νεκρούς μας και βλέπουμε σε βίντεο την συγκάλυψη του εγκλήματος και της λαθρεμπορίας από τους κυβερνώντες σαν να παρακολουθούμε ταινία τρόμου και όχι την ίδια την πραγματικότητα.
Ζούμε την απόλυτη κατάρρευση της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, την φίμωση της ελευθερίας του λόγου και της σκέψης, της ισονομίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ολα αυτά μαζί με την φτώχεια που γεννά την αβεβαιότητα για το αύριο.
Αραγε πόσο κουράγιο να βρεις να αντιδράσεις;
Ο ευτελισμός της αξιοπρεπούς διαβίωσης, της υγείας, της παιδείας.
Συνηθίσαμε να μην απαιτούμε, να μην διεκδικούμε, να μην πιστεύουμε ότι αξίζουμε το καλύτερο.
Μοιρολατρικά αφεθήκαμε στην παραβίαση κάθε ιερού και όσιου.
Είμαστε σε επιτήρηση για το κράτος Δικαίου, το αντιλαμβάνεστε;
Και οι ένοχοι τι λένε για αυτό; Κατηγορούν τους ορφανούς γονείς για τον διασυρμό της χώρας.
Να συμβαίνει δηλαδή στο σπίτι μας η απαράμιλλη βία και να κατηγορείται όχι όποιος την τελεί αλλά όποιος τολμά να την εκφράσει.
Εμείς οι ορφανοί γονείς μαζί με την κοινωνία, επιζητούμε την ίαση αυτών των παθογενειών και την θριαμβευτική επάνοδο του Κράτους Δικαίου μέσα από την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, των διεφθαρμένων, των μόνιμα καλοβολεμένων εις βάρος όλων μας.
Είναι γελοία και ευτελιστική η εικόνα όσων τρέμουν μην χάσουν τα προνόμια και τις θέσεις τους.
Οποία κατάντια!
Ο Σκοταδισμός και η τυραννία ενδύονται το φιλελεύθερο λαμπερό δημοκρατικό καθεστώς.
Μέσα από τηλεοπτικές δηλώσεις υπόλογων πολιτικών και των υποστηρικτών τους δημοσιογράφων.
Ανθρωποειδή που φέρουν ένα πτυχίο δημοσιογραφίας αλλά το έχουν μετατρέψει σε κίτρινη και κατάπτυστη φυλλάδα.
Αντί να τιμούν το δικαίωμα της ενημέρωσης σκορπίζουν τρόμο και παραπλάνηση.
Οι ίδιοι, σε συνέχεια συστρατεύονται πολιτικά μαζί τους.
Ολα σβήνουν στο βωμό της διαφθοράς και της εξουσίας.»
*Maria Karystianou
Ο αυταρχισμός του ΥΠΑΙΘΑ, οι τρομοκρατικές εγκύκλιοι και οι απειλές για ποινές ενάντια σε εκπαιδευτικούς που απεργούν-απέχουν όχι μόνο δεν κάμπτουν το αγωνιστικό φρόνημα του εκπαιδευτικού κινήματος αλλά προκαλούν κύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στον αγώνα των εκπαιδευτικών ενάντια στην αξιολόγηση. Το διδακτικό προσωπικό του Παιδαγωγικού Τμήματος του ΑΠΘ, δεκάδες σωματεία, Ενώσεις Γονέων, κόμματα, φορείς, συλλογικότητες κλπ. υψώνουν μια κοινωνική και λαϊκή ασπίδα προστασίας στον αγώνα μας. Η μάχη της παιδείας αφορά όλο το λαό.
